"Old Trafford"dagi ilk uchrashuvlardan biri edi. Biz o'yinga tayyorgarlikni kiyinish xonasida davom ettirayotgandik, men esa qattiq asabiylashayotgandim.

Tasavvur qiling, men 18 yoshman, kichikkina xonada Van Nistelroy, Giggz, Ferdinand bilan yonma yon o'tirib, getralarni kiymoqdamiz. Ko'rinmas odam bo'lib qolishni istardim. "Shunchaki o'z ishingni bajar, o'shanda seni hech kim koyimaydi", - deb o'yladim.

O'tiribmiz va murabbiy kelib, qarorlarini aytishini kutyapmiz. Men esa Roy Kinning to'g'risidaman. Kiyinish xonasi juda torligidan, barchaning oyoqlari bir-biriga tegib turibdi. Joy umuman yo'q.

Sokinlik. To'satdan juda past ovozdagi silkinishlarni eshitdim. Bzzzzz, bzzzzz.... Roy atrofga qaramoqda. Bzzzzz... Endi tushundim, bu mening telefonim ekan. Men uni Royning boshini tepasiga qo'yilgan sumkaning ichidagi kiyimimga qo'ygandim.

Kin ovoz chiqayotgan joyni topa olmayotgandi. U xonaga xuddi manyaklardek qarardi, ko'zlarini chaqchaytirardi va voqeani tushunishga intilardi. Zombilar haqidagi filmda mashhur sahna bor edi, Jek Nikolson o'shanda eshikni buzardi. Roy xuddi shunday holatda edi.

"Kimning telefoni?". Jimlik. U yana so'radi. Jimlik. Uchinchi marta so'radi: "Bu kimning telefoni, jin ursin".

Nihoyat men yosh bolalarcha astalik bilan: "Kechirasiz, mening telefonim". Roy esa meni quchoqladi va qo'rqmasligimni aytdi.

Albatta, men hazillashdim. Roy aqldan ozayozdi, hammaning ko'z oldida menga tashlandi. Bunga ishonish qiyin, bu menga yaxshi dars bo'lgandi", - dedi Pike.

Pike: "Roy Kin manyaklarga o'xshardi..."