Quyida tasirli monologni o'qib chiqishingiz mumkin.

"Men juda tasirchan insonman. Men kabilarni "ochiq kitob" deyishadi. Hamma narsani o'sha zaxotiyoq bajarishga odatlanganman. Endi esa vaqt o'tishi bilan ehtiyotkor va o'ylab ish tutadigan insonga aylandim, buni atrofdagilar oldindan bilishadi: men baxtli bo'lgan paytimda, barchaga bilinib turadi, jahlim chiqqanida ham seziladi, negativ kayfiyatga sho'ng'iyman. Mendan nima bo'lganini so'rashganda, darhol ichimdagilarni to'kib sola bilmayman, odamlarning ruhini cho'ktirib qo'yarman, balki. Bolaligimdan shunday edim deb o'ylayman, ota-onam menga biron narsa qilishni buyurganlarida, odatda o'sha vazifani jimgina bajarardim. Ortiqcha bahslashmasdim va keraksiz savollarni bermasdim. Ularning yoshi katta va meni yaxshi tushunishadi deb hisoblar edim. O'sha lahzalarda menda haqiqat tuyg'usi shakllanib borgan.
Mendan besh yoshga kichik singlim bor. Uning ismi - Stefani. U menga o'xshab tortinchoq emasdi, dangal qiz edi. Balki, shuning uchunmi tez-tez akam bilan janjallashib turishardi. Bizda shunday odatiy qardoshlik munosabatlari bor edi, yaxshi ko'rishdan nafratga qadar va aksincha. Endilikda biz juda yaqinmiz.
Biz Beringen yaqinidagi Tessenderlo qishlog'ida o'sib-ulg'ayganmiz. Bolaligimiz ajoyib o'tgan. Mehribon va oddiy oilada katta bo'ldim, menga omad kulib boqdi, buni qadrlashim kerak. Albatta, bazida pul bilan bog'liq muammolar paydo bo'lgan. Ayrim paytlarda ota-onamiz bizning injiqliklarimizga chidashiga to'g'ri kelgan, lekin uyda har doim hamma narsa etarli edi va yil oxirida Sinterklaas(qorbrobo Belgiya va Niderlandiyada ana shunday ataladi) biz rejalashtirgan deyarli hamma narsani olib kelardi. Umuman olganda, shikoyat qiladigan narsa yo'q edi.
Ota-onamiz bizni mehr va etibor bilan qamrab olgandaridan xursandman. Biz buni odatiy hol va ularning burchlari deb hisoblardik, endi esa men ular biz uchun qancha ish qilganligi haqida ko'p o'ylayman. Va nafaqat ular, balki boshqa qarindoshlar ham. Masalan, bobom, onamning otasi. U men bilan futbolga tez-tez borar edi, garchi u o'yinning mohiyatini tushunmasa ham. Buni men uchun qilardi. Ko'pincha men, singlim va bobom aylanardik, kuchuklar bilan sayrga chiqardik. Bobom haqiqiy dehqon oilasida, bolalar ko'chada katta bo'lgan zamonlarda yashagan. Bobom butun umri davomida ishlagan va kerak bo'lsa bizga yordam bergan. Hatto qariligida ham bog'da ishlashni xush ko'rar edi. U oxirigacha kuchli odam bo'lib qoldi.
Darhaqiqat, bobom bilan juda yaqin do'st edik, buni so'zlar bilan tariflab berib bo'lmaydi. U doimo men bilan birga edi va uning mavjudligi menga ishonch berardi. U ko'ngli toza, ajoyib inson edi. Men bilgan odamlarning eng yaxshisi. Men undan hech qachon xafa bo'lmaganman va unga hech qachon jahl qilmaganman, lekin onam bazida u bilan janjallashib qolardi. Bu meni juda xafa qilar, har safar ularni imkon qadar tezroq tinchlantirishga intilardim. Afsuski, bobom bir yarim yil oldin hayotdan ko'z yumdi. Bu juda qiyin payt edi. U bilan fikrlarim va hissiyotlarimni bo'lishishni istagan bo'lardim. Lekin..."

"Katta buvim (otamning buvisi) ham juda g'amxo'r edilar, nabiralari va chevaralariga g'amxo'r edi. U men o'qigan boshlang'ich maktabning oldida yashardi va men har kuni uning uyiga borib, ovqatlanishga oshiqardim. Bu juda ajoyib edi. Biz qarindoshlarimiz doimo yonimizda bo'lishiga ishonib, o'sib-ulg'ayamiz va faqat katta bo'lganimizdagina ularning hayotimizda tutgan o'rni, ularning hayotimizdagi hissasi naqadar katta ekanligini tushunamiz. Ular biz uchun hamma narsaga tayyor ekanliklarini anglab etamiz.
Otam yuk mashina haydovchisi edi, omborda ishlardi va bir necha yil oldin u ko'chmas mulk sanoatini o'rganishni boshladi. Shuningdek, u futbol agenti bo'lish uchun o'qidi. Bir yil o'tgach, reglament o'zgartirildi, endi ishlash uchun diplom talab qilinmaydi, ammo u diplomli bo'lganidan faxrlanmoqda. U ishini to'g'ri bajara oladi, chunki bu yo'lda juda ko'p ter to'kdi. Otam o'zgarishlardan qo'rqmaydi va menga bot-bot "cho'kib qolmaslik"ni tushuntiradi. Ko'p odamlar "men bir narsani o'rgandim va umrim oxirigacha shu ishni bajaraman" deb o'ylab, o'zlariga odat qilib olishgan. Otam unday emas. Uning dunyoqarashi keng va qiziqishlari turlicha.
Onam qariyalar uyida qariyalarga g'amxo'rlik qiladi. Men kichikligimda u bolalar bog'chasida ishlardi, shuning uchun men uning oldiga kelib, bolalar bilan o'ynardim, keyin avtobusga o'tirib, futbolga jo'nardim. Ajoyib kunlar bo'lgan, g'am-tashvishlarsiz, yorqin.
Hayotdagi asosiy saboq shundaki, “suvdagi baliqni qiyinchiliksiz ushlay olmaysiz”. Ota-onam juda mehnatsevar va men bu xislatni ulardan o'zlashtirib oldim. Shu bilan birga, ular meni biror narsa qilishga yoki kimdir bo'lishga majburlamadilar - mening sport odami ekanligim tezda ayon bo'ldi. Ular buni tushunishdi va o'zim tanlagan yo'nalishda rivojlanishimga imkon berishdi.
Bundan tashqari, ular menga hech qachon dinni taqiqlamadilar. Men o'zim ko'p narsaga ishonardim. "Gent"da ganalik Nana Asare bilan o'ynadim. Afrikaliklar odatda juda dindor bo'lishadi. Bir kuni men undan "Injil"ni o'qish uchun oldim. Bir hafta o'tgach, u menga yangisini sovg'a qildi. "Ol, sening o'zingda ham bo'lishi kerak" - dedi. Men hali ham uni saqlayman, bazan o'qiyman. Ishonch meni ilhomlantiradi. Agar futbolda omadim kelmasa, menda alohida rag'bat borligini eslayman. Bu motivaciya tugamaydi. Men uchun ishonch - hayotning asosidir. Ayniqsa, hozir".

"Kim va men uch yildan beri birgamiz. O'zaro do'stik sharofati bilan uchrashdik. Bu birinchi ko'rishdagi, bir qarashdagi sevgi edi. Menga uning o'zini tutishi yoqardi. Bizga birgalikda bo'lish yaxshi edi va tez orada farzand ko'rishni istadik. Kim xomilador paytida bolalar xonasi mavjud bo'lgan boshqa uyga ko'chib o'tdik. Keyinchalik, kutilayotgan farzandimiz qiz ekanligini bildik, u uchun har xil narsalar va o'yinchoqlarga buyurtma berdik. UZI tekshiruvida hammasi joyida edi, har safar ginekolog bizga ideal xulosalarni berdi. Biroq, qishki yig'indan qaytib kelganimda hammasi o'zgarib ketdi.
Ostendega kelib qo'nganimda, telefonni yoqdim va Kimning oltita javobsiz qolgan qo'ng'irog'ini ko'rdim. Uni o'tkir qorin og'rig'i bilan tez yordam bo'limiga olib borishibdi. Men darhol uning oldiga bordim. Shifokorlar ishontirishdi: ular aytdiki, jiddiy narsa yo'q, ozgina yallig'lanish bor, xolos. Ertasi kuni Vorburgga bobo-buvamnikiga ko'chib o'tdik. U erda Kimning qorni yana qattiq og'rib qoldi. Klinikaga shoshildik.
Kim bolani atigi 24 haftada dunyoga keltirishga majbur bo'lishi mumkin. Juda erta, juda. Doktor uzoq vaqt nimanidir tushuntira boshladi, ammo stress tufayli biz uning so'zlarini anglamadik. Tushunishimcha, muammo kichik yallig'lanish edi, hammasi shundan boshlangandi. Bu erta tug'ilishni keltirib chiqardi".

"Kimga antibiotiklar berishdi va ertasi kuni u o'ziga keldi. Davolanish yordam berganday tuyuldi. Shifokorlar bizga muvaffaqiyatli natija xavfi va imkoniyatlari haqida gapirib berishdi. Ular miya odatda 28 haftadan so'ng, to'liq shakllanishini tushuntirishdi, shundan so'ng “aqliy yoki jismoniy anomaliyalar ehtimolligi sezilarli darajada kamayadi - ammo bu davrgacha bolani dunyoga keltirmaslik yaxshiroq”...
O'sha kuni kechqurun Kim yana qornida og'riq his qildi. Avvalgidan ham kuchliroq. Yarim tunda og'riq nihoyat susaydi va yana ikki soatdan keyin shifokorlar kelib, infekciya juda tez tarqalishini aytishdi. “Bolani dunyoga keltirish kerak”. Shunda biz boshqa variantlar yo'qligini angladik. 15 yanvar [2019 yil] ertalab soat ettida Lii tug'ildi.
Uni ko'rgach, baxtiyorligimdan yig'lab yubordim. Men uni birinchi marta qo'lga olganimda, go'yo biz bir-birimizni uzoq vaqtdan beri taniydigandek his qildim. Bu mutlaqo o'zgacha hissiyot. Tariflab bo'lmaydigan, tirik odamcha. To'g'ri, u kutilganidan kichikroq va engilroq tug'ildi: atigi 32 santimetr va 780 gramm. Ammo u qo'llarini va oyoqlarini qimirlatib, bizga munosabat bildirdi. Uning yuragi ura boshladi. U o'pkasi to'liq shakllanmaganligi sababli qiyinchilik bilan nafas oldi. Ikki soatdan keyin u dosh bera olmadi...
U endi biz bilan emasligini angladik, lekin ayni paytda hamma narsa tuman ichida qolgandek ko'rindi. Men uni yo'qotganimizga ishonmadim.
Keyin uyga keldik. Ostonadan kirdim: Bam! Miyamga "hammasi tugadi" degan xayol keldi. Juda qiyin edi. Yaqin vaqtgacha biz unga tegindik, uni hidladik va endi esa - bo'shliq. Ilgari insonlar menga bola tug'ilishidan boshqa go'zal narsa yo'qligini aytganda, men: "ehtimol" - deb o'ylardim. Shunda men so'zsiz, ota-onalik muhabbati qanchalik tez gullab-yashnashini his qildim.
Men bor-yo'g'i ikki soat Liining otasi bo'ldim, ammo do'stlarim meni yaxshi ota deb aytishadi. Buni eshitish yoqimli. Menimcha, ular buni men xushmuomala, samimiy va hamma narsaga ijobiy nuqtai nazar bilan qarashga harakat qiladigan inson ekanligim uchun aytishar.
O'z o'tmishimni niobatga olgan holda odamlar haqida shoshqaloqlik bilan xulosaga kelmayman. Men boshqacha bo'lib qoldim. Lii tug'ilishidan oldin ham men o'zimni voyaga etgan deb o'ylardim, lekin hozir haqiqatdan ham erkakman. Hayotda nima muhimligini tushundim. Ilgari vaqtim va kuchimni keraksiz narsalarga sarf qilardim, endi esa muhim narsalardan bezovtalanaman.
Kim mendan iloji boricha tezroq futbolga qaytishimni va o'zimni ruhiy azobdan chalg'itishimni xohladi. Dastlabki ikki hafta umuman esimda yo'q. Bazi odamlar oldimga kelib, nimalarnidir gapirishdi. Jismoniy jihatdan men mashg'ulotlarda qatnashardim, ammo ruhiy taraflama juda uzoqda edim. Agar bu ikki haftani Kim bilan o'tkazganimda yaxshi bo'lardi. Ota-onam bizga ko'p yordam berishdi. 28 yoshligimda, onam ham bir paytlar o'z bolasini yo'qotganligini bildim. Malum bo'lishicha, mening bir paytlar ukam bo'lgan. Biz u bilan bu haqda ko'p gaplashdik va aloqamiz yanada mustahkamlandi".

Men otam bilan bu haqda gaplashmadim. U "yopiq" odam. Men uning ikki marta yig'laganini ko'rdim. Birinchi marta - buvisining dafn marosimida, ikkinchisi - Liining o'limidan keyin. 29 yil ichida ikkita holat. Ammo buning yomon joyi yo'q. Onam ham ruhan juda kuchli. Erta yoshida u onasini, keyin esa o'g'li va nevarasini yo'qotdi. U bularning barchasini qatiy muhokama qilishga qodir. Bazida men uchun bu juda qiyin, lekin men ham o'z hissiyotlarimni shu tarzda ifoda etishni istardim. Bu tiklanib olishimga yordam beradi.
Motam - bu sinovlar jarayoni. O'zimni juda yomon his qiladigan kunlarim bor: masalan, har oyning 15-kuni. Men oyga oyni qo'shaman va Lii qancha yoshda bo'lgan bo'lardi, shuni hisoblayman, uning qanday ko'rinishini tasavvur qilishim mumkin. Uning narsalari chordoqda saqlanadi. Bundan tashqari, bizda u bilan bog'liq xotiralar qutisi mavjud. Har bir yarim-ikki oyda uni ochamiz, hidlaymiz va Lii biz bilan birga ekanligini qalban tasavvur qilamiz. Kim uchun Liining vafoti yanada jiddiy zarba bo'ldi, chunki u bir necha oylar davomida uni qornida ko'tarib yurgan edi. Bunday vaziyatlar munosabatlarni yanada kuchaytirishi yoki yo'q qilishi mumkin. Bizda birinchi variant bor.
O'tgan yozda, Kim bilan Ispaniyada ekanligimizda, unga turmush qurish taklifini bildirdim. U rozi bo'ldi. Biz bundan keyin ham birgalikda harakat qilishni va oila qurishni juda xohladik. Noyabrda Kimning homilador bo'lganligini bildik. Qo'rqdimmi? Bilmayman. Biz nima bo'lganligi haqida ko'p gaplashamiz. Kim bizga omad kelmayapti deb hisoblaydi. Biz u bilan qiyin yilni boshdan kechirdik. Esimda, 2018 yil oxirida Instagram-da: "2019 yil mening yilim bo'ladi!" - deb yozdi. Lekin, oxirida hamma narsa boshqacha bo'lib chiqdi. 15 yanvar kuni mening dunyoim “qulab tushdi”.
O'sha yozda men "Mexelen"ga qaytdim. Klub menga ishondi - "Gent"da menga bo'lgan bunday ishonch yo'q edi. "Mexelen" bilan uch yillik shartnoma imzoladim. Bir kuni faoliyatimni aynan shu erda tugatsam yaxshi bo'lardi. Men "Gent"dan xafa emasman. Shunchaki, meni u erdan ketkazgan odamlar noto'g'ri qilganliklarini isbotlamoqchiman. Men hamma narsadan mamnunman. Shunday qilib, men "Gent"ning ikkinchi jamoasida o'ynayman va ikki oydan so'ng "Mexelen"ning birinchi darvozaboni bo'laman. Men taslim bo'lmadim. Albatta, "Gent" bilan boshqacha tarzda vidolashmoqchi edim, ammo baribir u erda kechgan unutilmas daqiqalarni eslayman.

"Liining o'limidan keyin Kim va men "Gelamko Arene" (Gentdagi stadion)da qanday qilib uchrashganimizni hech qachon unutmayman. Biz quchoqlashib turdik va 20 mingga yaqin kishi bizni qo'llab-quvvatlab, qarsak chalishdi. Buning uchun men "Gent" muxlislaridan cheksiz minnatdorman. Shunisi etiborga loyiqki, mening sobiq klubimga qarshi birinchi o'yinim 15- sanada bo'lib o'tgan. Menimcha, bu taqdir. Menga qo'shimcha motivaciya kerak emas. Agar men uchun mashg'ulot yoki o'yin muvaffaqiyatsiz yakunlansa, Lii haqida o'ylayman va ichimda alanga paydo bo'ladi. Men u uchun kurashishda davom etaman. Lii men bilan g'ururlanishini istayman.
Fevral oyida yana "Gent"ga qarshi o'yinning boshlang'ich tarkibida maydonga tushdim va birinchi daqiqada jiddiy jarohat olib, gol o'tkazib yubordim. Hali maydondaligimdayoq, mavsum men uchun yakunlanganini angladim. Shifokorlarning hukmi haqiqatdan jiddiy bo'lib chiqdi: tizzaning bog'lamalari yorilgan, tiklanishning taxminiy davri - 6 oydan 8 oygacha. Sevgan narsangizni uzoq vaqt davomida qilmasligingiz juda achinarli. Boshqa tomondan, endi koronavirus tufayli hamma futbolni sog'inadi".

Tiklanish jarayoni reja bo'yicha olib borilmoqda. Men uyda shug'ullanyapman, skayp orqali sport fizioterapevti Devid Bombek bilan maslahatlashyapman, u menga kun rejasini taqdim etib bormoqda. Vaziyat oson emas, lekin moslashish lozim. Tiklanish jarayoni reja bo'yicha olib borilmoqda. Oldinda hali besh oylik mashaqqat bor. Iyul yoki avgustda mashg'ulotlarga qaytishga umid qilaman. Avvaliga samoviy jazo meni boshimga tushdi, deb o'ylagan edim va endi bundan ham battarroq vaziyatga tushganlar borligini tushundim - virus tufayli dunyoda nimalar bo'layotganiga qarang. Yaxshiyamki, men tabiatan optimistman. Pozitiv munosabatga egaligim uchun, shuningdek, oilam va do'stlarimning qo'llab-quvvatlashi tufayli men hamma narsani engib o'taman.

Sherzod Nurmatov tarjimasi.

Yangi tug'ilgan qizalog'ini yo'qotgan, o'z tizzasini sindirib olgan belgiyalik darvozabon hikoyasi