Каземиронинг отаси ўғли уч ёшга тўлганда хотинини ташлаб кетган. Ўша пайтдан бошлаб Каземиро ва унинг онаси тунаш учун турар жой излаб шаҳар бўйлаб кезиб юришган. Меҳмонхона ёки ётоқхона учун пул йўқлиги сабабли улар кўпинча кўчада қолишди.

Кичкина Каземиро кўпинча болалар жамоасидаги дўстларидан кечаси учун унга ташриф буюришга рухсат беришларини сўрарди. Агар улар рози бўлишса, футболчида ҳар дақиқада ўтаётган одамларнинг овозидан титрамасдан ухлаш учун ажойиб имконият бор эди.

Сан-Паулудаги томоша бразилиялик учун ҳал қилувчи бўлди. Ҳақиқатан ҳам - чўққига чиқиш, пул ишлаш ва оилага ёрдам бериш имконияти. Бироқ, Бразилияда қашшоқликдан қутулишни орзу қиладиган бундай ёш футболчилар жуда кўп. Шу боис Каземиро зукколик кўрсатди.

"Мен "Сан-Паулу"га ҳужумчи сифатида ўзимни синашга ташриф буюрдим, лекин у ерда 40 нафар шундай йигитлар бор эди. Мен ҳимоя ва ярим ҳимоячи эканлигимни айтишим керак эди".

Кўрик муваффақиятли ўтди ва футболчи клуб тизимига кирди. Лекин энг муҳими, Каземиро доимий равишда тунаб қолиш учун жойга эга бўлди.

“Менинг доимий ухлайдиган жойим бор. Менга телевизор, кондиционер ва мусиқали хона беришди; Мен овқатландим. Бу ақл бовар қилмайдигандек туюлди."

Отасидан эрта ажраган, онаси билан кўчада қолган юлдуз