“Марказий ярим ҳимояда ўйнаганимда, учрашувга ўзимни тайёрлаб чиқишни яхши кўрардим: олдимда вақт тўхташини, атрофимда ҳеч ким бўлмаслигини истардим, шунчаки атрофимда бўш жой бўлиши ва тўпни хоҳлаган томонга ошириш имкони.
Аммо Робби Сэвиж каби футболчиларга қарши ўйнасанг, бу иш бермайди. Уни ёпишга ҳаракат қилиш жуда қийин эди. Буни унчалик истамасдим, ҳаммаси яхши ўтиши ва эркин ҳаракат қилишни хоҳлардим.
Шунингдек, Патрик Виейрага қарши ўйнаш ҳам қийин ўтган, у жуда йирик эди. Тўпни ўзимда деб ўйлайсан ва кейин у коптокни бошинг узра олиб ўтади. У ҳам ақлли футболчи бўлган.
Кўпчилик эслай олмайдиган яна бири бор. Ёдимда, “Портсмут”га қарши ўйнаганимзда у ерда Буба Диоп бор эди: забардаст, кучли. Уни “шкаф” деб аташган! У билан баҳсга киришишим учун жисмонан ҳаракат қилишим, бунга тер тўкишим керак эди. Доимо унга қарши ўйнаш менга ноқулайлик туғдирарди. Албатта, у Виейра эмасди, аммо унинг ўзига хос истеъдоди бор эди”, дейди Скоулз.

Скоулз фаолиятидаги энг қийин уч рақибни айтди